Omdat het te snel te makkelijk vergeten wordt… Ik ben dankbaar, omdat…:
– ik vandaag weer een heel stuk heb kunnen wandelen.
– het daarbij prachtig weer was!
– de lichtval waanzinnig mooi was.
– het uitsmijtertje na afloop zéér welkom was.
– ik nu op de bank kan zitten, en mijn spierpijn koester als een trofee en een teken dat alles het nog doet – dat lijkt vanzelfsprekend, maar elders is vandaag een vrouw volkomen onverwacht overleden, iets dat niemand vanmorgen nog had kunnen vermoeden…
We hebben een weekje Geulle geboekt. Dat ligt nagenoeg naast vliegveld Maastricht-Aachen, vroeger bekend als Beek 😉 maar daar merk je niet zoveel van. Remar bungalowpark is echt een aanrader voor weinig geld!
Ons huisje is net een kabouterhuisje. Ga hier niet heen als je het modernste van het modernste wil, er zijn schrootjeswanden en de pannetjes zijn dezelfde als die mijn oma zaliger had, maar het is allemaal heel en schoon en netjes en comfortabel, en dat is toch het belangrijkste. De gratis walnoten van de boom vlak voor ons huisje zijn bonus 😉
De volgende dag zijn we gaan wandelen. Bergop richting oosten, route Ge2 richting (het zuiden van het buurtschap) Moorveld. Door een bronnetjesbos met beekjes die gewoon over het pad stroomden. Mooie herfstkleuren!
‘s Middags zijn we naar Geulle a/d Maas gelopen waar we het voetveertje naar Uikhoven (B) namen. In tegenstelling tot wat de ANWB-richtingborden zeiden vaart die in het weekend nog gewoon tot 18 uur. Kost 1 euro pp. Aan de overkant hebben we geluncht met frietjes en kroket.
Mooie plaatjes van koeien en herfst en oude kastelen gemaakt! Aanvankelijk vielen er nog wat buitjes maar het klaarde steeds meer op.
Via Pinterest:
– lekker ruikende regen na droge dagen
– geen nare brieven in de post, wel een blauwe envelop met goed nieuws!
– de eerste waterleliebloem in mijn vijvertje
– matching lippenstift gevonden voor die nieuwe broek in dezelfde kleur roze die in mijn puberjaren ook al in de mode was 🙂
– aardbeien en kersen eten (nog niet uit eigen tuin)
Het blijft een geweldige ervaring, ‘s avonds laat in het bos wandelen bij (bijna) volle maan. Al houden de bladeren wel veel maanlicht tegen.
Het was windstil, toch hoorde ik een zachtsissend geritsel bovenin de bomen.
De noordwestelijke hemel was nog licht, tenslotte is het bijna zomer. Maar de lucht was koud, nog geen 4 graden, die winterjas en handschoenen waren niet overbodig, al hebben we over een maand alweer de langste dag!
… Afgelopen dagen…
Ik kan me herinneren dat het in 1985, na een koude winter en lente, ook zo laat groen werd. Ik trouwde op 1 mei 1985, tussen nog halfkale bomen en narcissen. Maar meestal is het rond deze tijd toch echt wel vol groei en bloei!
De appel begint nu pas te bloeien.
Hier de foto’s van afgelopen week in de achtertuin.
Bovenstaande is van enkele dagen geleden, de rest van vandaag.
Dat was even schrikken op de late vrijdagavond: Atje Keulen-Deelstra overleden! Enkele dagen eerder had ze een herseninfarct gehad en zonder bij kennis te zijn gekomen is ze uiteindelijk gestorven. Wat een heel akelige ervaring voor haar dierbaren moet zijn… Zo kan je toch geen afscheid nemen…?
Zonder meteen in de Jeroen Krabbé-stand te schieten: ik heb ooit enkele uren van mijn leven met haar door mogen brengen, en het was een onvergetelijke ervaring. Ik heb begin 1992 een blauwe maandag weerberichten mogen presenteren op televisie, bij Service Salon. Eerder was dat een heel succesvol damestelevisieprogramma, maar door de komst van de commerciële zenders als Veronique/RTL4 was dat snel voorbij. En ik leerde er dat ik absoluut niet geschikt was voor de televisie en dat ik het maar beter bij radio kon houden 😉 maar koester verder wel heel leuke herinneringen aan die blauwe maandag.
Waaronder de ontmoeting met Atje Keulen-Deelstra. Dat moet vlak voor de Winterspelen van ’92 zijn geweest, want daar ging de uitzending die ene keer over. Te gast waren Kees Broekman (begin jaren vijftig succesvol), Leo Visser of Jan Ykema (ik haal die twee Calgarywinnaars altijd door elkaar…), Stien Baas-Kaiser en Atje Keulen-Deelstra. En dat vond ik, als schaatsliefhebber (kijken, niet doen) geweldig! Na de uitzending vond ik al heel snel contact met deze Olympische kampioenen en we hebben uren zitten kletsen. Vooral Atje Keulen-Deelstra vertelde ontzettend veel over haar ervaringen. O.a. over de tegenstand die ze meemaakte want ja, ze was al dertig en moeder/echtgenote en zelfs in de “moderne” vroege jaren zeventig werd ze dan eigenlijk toch wel geacht achter het aanrecht te staan in plaats van op een ijsbaan… Stien Baas-Kaiser bevestigde dat.
Kees Broekman had een ander probleem ervaren. Die haalde een belangrijke titel waar Nederland trots op kon zijn, maar de timing was nogal ongelukkig: 1 februari 1953, precies tijdens de Watersnoodramp!
Ik heb hun Olympische medailles bewonderd en zelfs aangeraakt. En met open mond geluisterd naar hun verhalen over op eigen kosten naar wedstrijden gaan (in die tijd begon net de commerciële en gesponsorde sport een klein beetje van de grond te komen) en blij zijn met een halve euro zakgeld voor de hele periode. Nee, het was absoluut geen klaagzang, integendeel!
Van deze vier voormalige kampioenen was Atje Keulen-Deelstra, toen nog maar weinig ouder dan ik nu ben, absoluut het middelpunt. Ze wist ontzettend leuk, nuchter en smakelijk tegelijk te vertellen over haar ervaringen als schaatsende boerenmoeder en uiteindelijk moesten we met frisse tegenzin afscheid nemen van elkaar, want ja, Friesland lag toen nog uren ver weg van Hilversum, en het bedrijfsrestaurant van het Avrogebouw wilde zo langzaam maar zeker ook naar huis…! 😉
Ja, kijk, daar is de eerste krokus!!! En ook e.e.a. aan onkruid want door de zachte weken in de winter (tussen de sneeuw en vorst door) groeide dat vrolijk voort. En omdat ik zoveel bollen heb geplant durfde ik niet te schoffelen… Maar als het wat meer voorjaar is en de aarde wat droger is, haal ik het er wel met de hand uit.
Ook de sneeuwklokjes beginnen te bloeien!
In het bos laten ze de dode bomen zoveel mogelijk staan. De spechten, die sinds 30 december weer roffelen, zijn er blij mee. En de paddenstoelen. En de fotografen!
Toen ik gisteren door het bos liep, zag ik op enkele tientallen meters afstand vogeltjes rond dit nestje. Ik kon niet goed zien wat voor vogeltjes het waren, en vanzelfsprekend kon ik ook niet te dicht bij het nestje komen. Het was gemaakt van vers groen mos en hing als een bolletje tussen de takken. Door het hele bos vond ik plukjes vers, groen mos op de paadjes liggen. Later heb ik gegoogled naar dit soort nesten en het is mogelijk van een winterkoninkje.
Afgelopen week is de dooi genadeloos toegeslagen, maar er schijnt weer nieuw winterweer aan te komen. Dat wordt dan de derde. De eerste was rond Sinterklaas, de tweede in de tweede helft van januari. Er lag toen ook sneeuw. Eind januari liep ik door het bos en de roodborstjes en winterkoninkjes kwamen heel dichtbij.
Gisteren was het prachtig stralend weer, je merkt dat de zon al hoger staat dan rond de kerst en als het dan zo zonnig is, voel je al een beetje lente. Ook al voelt het verder nog fris aan. De vogels zongen en kwetterden, actiever dan het gewone vogelgeluid in de winter, als bijvoorbeeld de roodborsten zich laten horen.
Ook komen er hier en daar bollen bovengroeien in het bos. Ik woon hier nog niet zo lang, dus het is voor mij een verrassing wat het wordt!
Er komt weer winter aan, maar ik heb geduld. Die lente komt écht een keertje!
Rondje met het hondje 